Από την κυκλοφορία του Limbo το 2010, το οποίο κατάφερε να αλλάξει για πάντα την gaming βιομηχανία και τον ορισμό των indie τίτλων, την εμφάνισή τους έκαναν μια σειρά αξέχαστων 2D puzzle horror adventure τίτλων, όπως τα πλέον αναγνωρίσιμα Inside, Little Nightmares και Little Nightmare II, προσφέροντάς μας μαγευτικά περιβάλλοντα, ανατριχιαστικές ατμόσφαιρες και δυνατές ιστορίες, που μόνο στα όνειρά μας, ή μάλλον στους εφιάλτες μας θα μπορούσαμε να αντικρύσουμε. Ένας τίτλος όμως αποφάσισε να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα και να μας παρουσιάσει ακριβώς αυτό, έναν εφιάλτη. Ο λόγος φυσικά για το DARQ: Complete Edition.
Το DARQ: Complete Edition αναπτύχθηκε από την Unfold Games και κυκλοφόρησε ως DARQ τον Αύγουστο του 2019 για τους υπολογιστές, καθώς όμως κέρδισε μια πληθώρα βραβείων και απέσπασε ακόμη περισσότερες θετικές κριτικές, η αμερικανική εταιρία ανάπτυξης συνεργάστηκε με την Feardemic για την έλευσή του στο PlayStation 4 και αργότερα στο PlayStation 5 ως DARQ: Complete Edition. Η εν λόγω έκδοση δεν περιλαμβάνει μόνο το βασικό παιχνίδι, αλλά καταφθάνει παρέα με δύο DLC, τα The Tower και The Crypt, τα οποία κα θα αναλύσουμε αργότερα. Ας αρχίσουμε λοιπόν με το βασικό κομμάτι του τίτλου, την ιστορία.
Πρωταγωνιστής μας είναι ένα νεαρό, κοκαλιάρικο και εμφανισιακά βγαλμένο από τις εκπληκτικές ιστορίες του Tim Burton αγόρι ονόματι Lloyd. Ο Lloyd ζει σε ένα ιδιαίτερα σκοτεινό και ταλαιπωρημένο σπίτι με ένα ακόμη πιο ταλαιπωρημένο κρεβάτι στο οποίο, μόλις ξαπλώσει για να κοιμηθεί, μας μεταφέρει στα πιο απόκρυφα σημεία του μυαλού του, καθώς βλέπουμε την συνείδησή του να αποκόπτεται από το σώμα του και να εισέρχεται κάθε φορά και σε έναν διαφορετικό, μουντό και ζοφερό κόσμο. Μιας και δεν αποκτάμε ποτέ κάποια άλλη μορφή αφήγησης πέρα από τα μακάβρια σκηνικά του, ένα φαινόμενο αρκετά συχνό στους τίτλους τέτοιου είδους, δεν γνωρίζουμε περισσότερα για την ζωή του, για το ποιος είναι και για το αν επιλέγει να μεταφερθεί σε εκείνους τους εφιάλτες του ή όχι, είναι όμως ένα στοιχείο που δεν μας λείπει ιδιαίτερα από τον υπόλοιπο τίτλο, έχοντας ως απώτερο σκοπό την πλήρη βύθισή μας στα όσα βλέπει ο πρωταγωνιστής μας κατά την διάρκεια των συνειδητών ονείρων του αλλά και στα puzzles που θα πρέπει να λύσουμε.
Και έτσι λοιπόν μεταφερόμαστε στο βασικό κομμάτι του τίτλου, που είναι οι διαφόρων ειδών γρίφοι τους οποίους θα πρέπει να λύσουμε ώστε να μπορέσουμε να επιτρέψουμε στην ασφάλεια του σπιτιού μας. Κάθε επίπεδο λειτουργεί ως μικρό hub, χωρίς δηλαδή να προχωράμε σε μια ευθεία γραμμή όπως συμβαίνει στο προαναφερθέν Limbo, μέσα στο οποίο μας περιμένουν μια πληθώρα μικρών και μεγάλων γρίφων, από την αναζήτηση των σωστών αντικειμένων που θα ενεργοποιήσουν κάποια πόρτα ή κάποιον μηχανισμό, μέχρι και κανονικά puzzles που χρειάζεται να μετακινήσουμε κουτιά για να ελευθερώσουμε κλειδιά ή να ενεργοποιήσουμε μοχλούς με την σωστή σειρά. Αρκετοί από αυτούς είναι αρκετά απλοί, άλλοι είναι πιο απαιτητικοί και χρειάζονται στρατηγική και δημιουργική σκέψη, ενώ υπάρχουν και αυτοί που είναι απλώς περίεργοι, όπως το να χρησιμοποιήσουμε ένα απλό ρολόι χειρός ως δίμετρη γέφυρα ή το να συλλέξουμε τέσσερα ακρωτηριασμένα χέρια για να σου φανερώσουν τον δρόμο που πρέπει να πάρεις. Δεν παραλείψαμε να αναφέρουμε πως επρόκειτο για εφιάλτη, σωστά;
Υπάρχει ωστόσο μια μεγάλη προσθήκη που καθιστά το DARQ πολύ διαφορετικό από τα υπόλοιπα παιχνίδια αυτού του είδους. Συγκεκριμένα, ο τίτλος πειραματίζεται σε τεράστιο βαθμό με την βαρύτητα αλλά και με την οπτική γωνία στην οποία βρίσκεται, χρησιμοποιώντας το 2D γνώρισμά του υπέρ μας. Έτσι, για παράδειγμα, φτάνοντας σε έναν τοίχο όπου οποιοσδήποτε άλλος τίτλος θα σου έλεγε “στοπ”, μπορούμε απλούστατα να πατήσουμε το X και ο Lloyd θα περπατήσει επάνω σε αυτόν τον τοίχο, με ολόκληρο το δωμάτιο να στρέφεται προς την κατεύθυνση που περπατάει κατά 90 μοίρες. Αργότερα μέσα στον τίτλο, την εμφάνισή τους κάνουν και μοχλοί στο έδαφος που αλλάζουν την προοπτική και τη βαρύτητα με το απλό άγγιγμα ενός κουμπιού. Αυτό προσθέτει ένα εντελώς νέο στοιχείο για την επίλυση γρίφων, μιας και θα πρέπει πλέον να μπορούμε να σκεφτούμε σε πολλές διαστάσεις. Ένας από τους καλύτερους και πιο ενδιαφέρον γρίφους που κάνουν χρήση αυτής της νέας δυνατότητας θέλει τους παίκτες να κατεβάσουν έναν μοχλό παροχής ρεύματος για να ανατινάξουν μια πόρτα, αλλά για να το καταφέρουν θα πρέπει να κυνηγήσουν το ρεύμα κατά μήκος των διαφορετικών αυτών διαστάσεων για να σιγουρευτούν ότι το ρεύμα θα περάσει από όλα τα σημεία που έχει κοπεί το καλώδιο.
Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο του τίτλου είναι και τα διάφορα τέρατα που κάνουν την εμφάνισή τους μέσα στις εφτά βασικές πίστες του τίτλου. Κρατώντας τα προσχήματα των τίτλων που εντάσσονται στην ίδια κατηγορία με αυτόν, το DARQ δεν προσφέρει κάποιο σύστημα μάχης για την καταπολέμηση των εχθρών, ώστε να μας ανατριχιάζουν και να μας τρομάζουν ακόμη περισσότερο, έτσι λοιπόν εξαρτιόμαστε αποκλειστικά και μόνο στο stealth. Για να τους προσπεράσουμε, ή να πάρουμε κάποιο αντικείμενο που βρίσκεται κοντά τους, ο Lloyd θα πρέπει ανάλογα με το είδος του εχθρού είτε να περπατάει πάρα πολύ αργά και να σταματάει με την παραμικρή κίνηση, είτε να κρύβεται σε μικρές εσοχές και να περιμένει να περάσουν. Το τελευταίο αποτελεί ίσως το μοναδικό αρνητικό του τίτλου, καθώς οι εχθροί είναι πάντοτε εξαιρετικά αργοί και κυρίως όταν δεν ξέρουμε τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε και περιφερόμαστε από το ένα σημείο στο άλλο ψάχνοντας τι μας λείπει, οι στιγμές που πρέπει να περάσουμε από κάποιον εχθρό μπορούν να φανούν σαν αιώνας.
Ευτυχώς τουλάχιστον, οι εχθροί είναι σχεδιασμένοι με τέτοιον τρόπο που δεν βαριέσαι να τους αντικρύζεις. Από τυφλά ζόμπι που μοιάζουν λες και μόλις βγήκαν από τον τάφο τους και παραμορφωμένους ασθενείς με το μισό τους σώμα να αποτελείται από μια τούμπα, μέχρι και γυναικείες φιγούρες με μια λάμπα για κεφάλι, κάθε τέρας από μόνο του αποτελεί τροφή για εφιάλτες, με παρουσιαστικό αρκετά παρόμοιο με τους αρκετά γνωστούς εχθρούς των Silent Hill. Αναμφισβήτητα όμως το καλύτερο και πιο καλοσχεδιασμένο τέρας είναι και το πιο απλοποιημένο, που έχει βολευτεί πάνω σε μια αναπηρική καρέκλα, πλησιάζοντας τον πρωταγωνιστή μας αγχωτικά αργά μέσα από το σκοτάδι, καθώς προσπαθούμε απεγνωσμένα να λύσουμε έναν φαινομενικά απλό λαβύρινθο. Μόνο και μόνο η σκέψη του εν λόγω τέρατος μας κάνει να ανατριχιάζουμε.
Τι όμως είναι αυτό που ουσιαστικά ενώνει τους γρίφους και τα τέρατα με τους εφιάλτες; Ένα εξίσου σημαντικό κομμάτι του τίτλου, το περιβάλλον. Η Unfold Games κατάφερε να βρει την πιο κατάλληλη χρωματική παλέτα για να δημιουργήσει την απόλυτη εφιαλτική εμπειρία, κάνοντας τον τίτλο όσο σκοτεινό, όσο θολό και όσο μουντό πρέπει για να αισθάνεσαι συνεχώς πως βρίσκεσαι σε ένα όνειρο, προσθέτοντας επίσης τοποθεσίες που με την πρώτη ματιά μοιάζουν καθημερινές, όσο περισσότερο όμως τις διασχίζεις βλέπεις πως αποτελούν μια δυστοπία. Από απλά σοκάκια και νοσοκομεία μέχρι και σταθμούς τρένων και το ίδιο το τρένο, κάθε τοποθεσία είναι ξεχωριστή αλλά και απίστευτα ταιριαστή με τις υπόλοιπες, με την κάθε μια να δίνει και κάτι νέο στον τίτλο. Αξέχαστος θα μας μείνει και ο ακουστικός τομέας του τίτλου, με τον κάθε ήχο που παράγουν τόσο το περιβάλλον όσο και οι εχθροί του τίτλου να συμβάλει στον συνολικό τρόμο. Από τους εκκωφαντικούς ήχους των περίεργων μηχανισμών μέχρι και τις φρικιαστικές στριγκλιές των τεράτων, κάθε ήχος είναι εκπληκτικός και δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε τίποτα λιγότερο από τον Bjorn Jacobsen που τους δημιούργησε.
Στα δύο DLC που αναφέραμε πρωτύτερα, τα οποία αποτελούνται από ένα επιπλέον επίπεδο το καθένα, το περιβάλλον και οι τοποθεσίες πάνε τον τίτλο ένα βήμα παραπέρα. Οι ονομασίες τους μας μιλούν λίγο πολύ για το τι θα βρούμε μέσα σε αυτά, με το πρώτο να μας μεταφέρει σε έναν πύργο με πολλούς ορόφους και ακόμη περισσότερους γρίφους και το δεύτερο σε μια παλιά επιβλητική κρύπτη, ξεχωρίζουν ωστόσο αρκετά από τον βασικό τίτλο. Συγκεκριμένα, καθώς δεν αποτελούν κομμάτι της ιστορίας αλλά ξεχωριστό εφιάλτη, δεν υπάρχουν καθόλου τέρατα. Αντ’ αυτού, οι γρίφοι είναι περισσότεροι και σχετικά πιο δύσκολοι, παρουσιάζοντάς μας και νέους μηχανισμούς για την επίλυσή τους, με την κρύπτη ειδικά να αποτελεί το πιο ενδιαφέρον και εντυπωσιακό επίπεδο του τίτλου. Η σημασία τους όμως γίνεται ακόμη μεγαλύτερη αν αναλογιστούμε πως σχεδόν διπλασιάζουν τον τίτλο σε διάρκεια, καθώς για την ολοκλήρωση του βασικού παιχνιδιού θα χρειαστείτε περίπου 2 με 3 ώρες για να δείτε τους τίτλους τέλους, ή λιγότερο από μια ώρα αν πραγματικά ξέρετε τι κάνετε, με τα επιπλέον DLC όμως αποκτάμε δύο σχεδόν επιπλέον ώρες. Παρόλο που αν είστε αρκετά γρήγοροι μπορείτε να τα ολοκληρώσετε και σε λιγότερο από 20 λεπτά, κάτι που χρειάζεται και για το platinum του τίτλου, είναι αρκετά απαιτητικοί ώστε να προσπαθήσετε αρκετές φορές μέχρι να τα καταφέρετε.
Επιστρέφοντας πάλι όμως στον οπτικό τομέα, τόσο αυτός όσο και η συνολική ποιότητα και εμπειρία που προσφέρει ο τίτλος κάνει ένα σημαντικό άλμα χάρη στις δυνατότητες που προσφέρει το PlayStation 5. Οπτικά, προσφέρει δύο νέες επιλογές ανάλυσης, με την πρώτη να τρέχει στα 30 fps με 4Κ ανάλυση και την δεύτερη να κλειδώνει στα 60 fps, με 1080 ανάλυση, για μια εκπληκτικά “ρευστή” εμπειρία. Οι χρόνοι φόρτωσης είναι ως επί το πλείστον ανύπαρκτοι και το haptic feedback του DualSense μετατρέπει τις δονήσεις σε κάθε σημείο του τίτλου ξεχωριστές και ρεαλιστικές. Ένα ακόμη τεράστιο θετικό του τίτλου είναι πως υποστηρίζει εξολοκλήρου την Ελληνική γλώσσα, τόσο για τα τρόπαια και το μενού, όσο και για τα όποια αντικείμενα βρίσκουμε κατά την διάρκεια του gameplay.
Ο τίτλος μας παραχωρήθηκε από την εταιρία έκδοσης του τίτλου, Feardemic, για τις ανάγκες του Review.
