Neon Blood – Review
Το cyberpunk είδος έχει καθιερωθεί εδώ και χρόνια ως ένα από τα πιο διαδεδομένα είδη βιντεοπαιχνιδιών, και όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότεροι τίτλοι με δυστοπικούς και γεμάτους απελπισία και βιονικά μέλη σώματος κόσμους κάνουν την εμφάνισή τους. Ως επί το πλείστον, οι τίτλοι αυτοί είναι εξαιρετικοί, όπως φυσικά το Cyberpunk 2077, ένας δηλαδή από τους πιο αναγνωρισμένους τίτλους του είδους, αλλά και η σειρά Ghostrunner και οι Deus Ex τίτλοι, υπάρχουν ωστόσο και ορισμένοι τίτλοι που παρόλο που προσπάθησαν να κοιτάξουν μπροστά στο μέλλον, τελικά έπεσαν κάπου στο κενό.
Ένας τίτλος που μου κίνησε το ενδιαφέρον το τελευταίο διάστημα και ήθελα να διαπιστώσω από πρώτο χέρι σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκει είναι το Neon Blood, μια νέα neo-noir cyberpunk dystopian adventure RPG εμπειρία από τις εκδότριες εταιρίες Astrolabe Games, Meridiem Games, και PM Studios, και το indie στούντιο ανάπτυξης ChaoticBrain Studios.
Το Neon Blood μας μεταφέρει στο 2053 και μετά τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου ακολουθάμε τον ντετέκτιβ Axel McCoin καθώς προσπαθεί να διαλευκάνει το μυστήριο πίσω από τις δολοφονίες που μολύνουν τους δρόμους και τα σπίτια της πόλης Viridis. Το μοτίβο γίνεται γρήγορα αντιληπτό, μιας και όλα τα θύματα δούλευαν για μια συγκεκριμένη εταιρία παραγωγής εμφυτευμάτων, ωστόσο τόσο το κίνητρο όσο και η αληθινή ταυτότητα του δράστη ήταν κομμάτια του παζλ που έπρεπε εμείς να βρούμε. Και, δεδομένου του ότι ο Axel υποφέρει τόσο από απώλεια μνήμης με τεράστια κενά όσο και από εξάρτηση στο “spark”, μια νέα ναρκωτική ουσία που πωλείται ακόμη και στους αυτόματους πωλητές, η αναζήτησή του γίνεται αρκετά περίπλοκη.
Η ιστορία του Neon Blood δεν πρωτοτυπεί σε μεγάλο βαθμό, κινείται ωστόσο στα γνώριμα χνάρια του cyberpunk είδους, προσφέροντας κάτι ασφαλές αλλά ικανοποιητικό. Υπάρχει ίντριγκα, αγωνία, πολλά ερωτηματικά, και πολλοί ποικιλόμορφοι χαρακτήρες, και με την εξαίρεση μερικών “cringe” διαλόγων, καταφέρνει να διατυπώσει τα όσα θέλει με έναν αποτελεσματικό τρόπο, πασπαλίζοντας παράλληλα τα γεγονότα του με επιλογές στους διαλόγους.
Στην αναζήτησή του, ο Axel θα πρέπει να διασχίσει κάθε γωνιά της Viridis, από τις λαμπρές και πλούσιες ταράτσες της Bright City και τις διεφθαρμένες φτωχογειτονιές της Blind City, μέχρι και την σχεδόν εγκαταλειμμένη Dust County (ναι, είναι γεμάτη σκόνη). Ωστόσο, στην αναζήτησή του αυτή θα βρεθεί αντιμέτωπος και με πολυάριθμους κινδύνους, κυρίως δόλια άτομα που θέλουν να τον ξεπαστρέψουν, αλλά και ορισμένα στοιχεία τα οποία θα πρέπει να εντοπίσει κάνοντας χρήση των ειδικών ικανοτήτων που του προσφέρουν τα εμφυτεύματά του.
Το δυνατότερο χαρτί του Neon Blood είναι χωρίς αμφιβολία τα προαναφερθέντα περιβάλλοντά του, και ο τρόπος με τον οποίον τα σχεδίασε η ChaoticBrain Studios. Χρησιμοποιώντας μια ενδιαφέρουσα μίξη 2D pixels και 3D render, τα περιβάλλοντα αποκτούν μια πολύ ιδιαίτερη ομορφιά, ενώ σε συνδυασμό με τα άπλετα neon φώτα που διακοσμούν τόσο την πόλη όσο και τα ίδια τα ρούχα του Axel, αλλά και τις έντονες νότες έμπνευσης από το ANNO: Mutationem, το τελικό αποτέλεσμα είναι άκρως γοητευτικό.
Ο εξαιρετικός οπτικός σχεδιασμός εκτείνεται και στα cutscenes, τα οποία, σε αντίθεση με το gameplay, διαθέτουν εξαιρετικά λεπτομερή animations τα οποία θα μπορούσαν με μεγάλη ευκολία να συμπεριληφθούν σε κάποιο anime του Netflix. Το μόνο ίσως αρνητικό τους ήταν πως οι εμφάνισή τους ήταν αρκετά σπάνια, και δεν πρόλαβα να τα χορτάσω.
Στο ίδιο το gameplay όμως, τα πράγματα για το Neon Blood κάπως στραβώνουν. Το πρώτο αρνητικό που συνάντησα ήταν η εξαιρετικά φτωχή UI του τίτλου, καθώς παρόλο που ο τίτλος διαθέτει RPG στοιχεία όπως βελτίωση των στατιστικών του πρωταγωνιστή, δεν υπάρχει πουθενά κάποιο μέρος όπου να μπορούμε να τα δούμε. Δεν υπάρχει κάποιος χάρτης, ούτε κάποιο μενού με πληροφορίες για τα όσα γίνονται στον τίτλο, ενώ ακόμη και το απλό pause μενού διαθέτει μόνο τις επιλογές να συνεχίσουμε και να βγούμε στο αρχικό μενού του.
Η εν λόγω αίσθηση λιτότητας του Neon Blood επεκτείνονται και στις ρυθμίσεις του, καθώς δεν υπάρχουν καθόλου ρυθμίσεις προσβασιμότητας, γεγονός απαράδεκτο για μια gaming βιομηχανία που πασχίζει συνεχώς να γίνει πιο ανοιχτή και προσβάσιμη σε όλους τους παίκτες. Για παράδειγμα, τα κείμενα του τίτλου είναι εξαιρετικά μικρά, και παρόλο που εγώ δεν χρειάζομαι γυαλιά, έπρεπε πολλές φορές να πλησιάσω την οθόνη της τηλεόρασής μου για να διαβάσω τους διαλόγους, και ενώ υπάρχει η δυνατότητα να μεγαλώσει η -άχρηστη στην προκειμένη περίπτωση- UI, οι διάλογοι παραμένουν εξαιρετικά μικροί και δυσανάγνωστοι.
Και, παρά τις προσπάθειές του, ούτε το σύστημα μάχης του Neon Blood δεν μπορεί να ξεφύγει από το συγκεκριμένο αρνητικό. Εκ πρώτης όψεως, οι μάχες δείχνουν εμπλουτισμένες με ενδιαφέροντα και οικεία RPG στοιχεία, καθώς δίνει την δυνατότητα στους παίκτες να χρησιμοποιήσουν μια απλή επίθεση ή και ορισμένες ειδικές επιθέσεις, το damage των οποίων ορίζεται με την χρήση ενός αόρατου και αυξανόμενων με το πέρασμα του χρόνου πλευρών ζαριού, ενώ υπάρχει και η δυνατότητα της άμυνας, και της χρήσης αντικειμένων όπως βόμβες καπνού. Παράλληλα, οι επιθέσεις -τόσο οι δικές μας όσο και των αντιπάλων μας- μπορούν είτε να κάνουν επιπρόσθετη -critical- ζημιά, είτε και να αποτύχουν τελείως, κάνοντας την συνολική μάχη κάπως πιο αγχωτική.
Ωστόσο, καθ’ όλη την διάρκεια του Neon Blood, δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω καμία άλλη επίθεση πέρα από την ειδική επίθεση headshot, ούτε πέθανα κάποια φορά, και όλες οι υπόλοιπες επιλογές έμοιαζαν αχρείαστες. Το μόνο ίσως θετικό στις μάχες ήταν τα σπάνια quick time events, τα οποία έκαναν την εκάστοτε στιγμή αρκετά πιο συναρπαστική και ξεχωριστή, ακόμα και αυτά όμως υπέφεραν από το προαναφερθέν λάθος των εξαιρετικά μικρών υποδείξεων.
Θα ήθελα να πω πως τα πράγματα καλυτερεύουν κατά την διάρκεια της απλής εξερεύνησης του τίτλου, ωστόσο ούτε αυτό μπορώ να πω. Με εξαίρεση τα άπλετα και διασκεδαστικά easter eggs που διαθέτει το Neon Blood όπως τον Johnny Silverhand του Cyberpunk 2077 και το αξιολάτρευτο γατάκι του Stray, η εξερεύνηση κατέληξε να γίνεται αγγαρεία, χάρη στην άχαρη κίνηση του Axel. Το περπάτημά του για παράδειγμα είναι βασανιστικά αργό, αναγκάζοντάς με να έχω πατημένο συνεχώς το κουμπί για να τον κάνω να τρέχει, ενώ ο ίδιος έπεφτε συνεχώς πάνω σε αόρατα αντικείμενα στο περιβάλλον, τα οποία έμεναν κρυμμένα λόγω της 2D οπτικής γωνίας.
Το χειρότερο όλων όμως ήταν το γεγονός πως συνάντησα -περισσότερες φορές από όσες μπορώ να συγχωρήσω σε έναν τίτλο με πέντε περίπου ώρες διάρκειας- ένα bug το οποίο έκανε τον πρωταγωνιστή να μην ανταποκρίνεται στον χειρισμό μου, και ο μόνος τρόπος να τον ξεκολλήσω ήταν να επαναφέρω το τελευταίο διαθέσιμο save. Και, μιας και δεν υπήρχε η δυνατότητα για manual save, και τα αυτόματα checkpoints του τίτλου ήταν αρκετά σπάνια, η πρόοδος που έχανα κάθε φορά από το συγκεκριμένο game-breaking bug ήταν μεγάλη.
Εν κατακλείδι, το Neon Blood ξεκίνησε ως μια ενδιαφέρουσα ιδέα, κάποια στιγμή όμως κατά την διάρκεια της ανάπτυξής του βρέθηκε σε λάθος μονοπάτι. Η 2D pixels και 3D render μίξη του είναι ιδιαίτερη και γοητευτική, και η ιστορία του κινείται με ασφάλεια στα γνώριμα χνάρια του cyberpunk είδους, ωστόσο το εξαιρετικά φτωχό και μη προσβάσιμο UI του, τα game-breaking bugs που διαθέτει, και τα αρκετά ακόμη λαθάκια που το στολίζουν άτσαλα το μετατρέπουν σε έναν τίτλο που δύσκολα θα σας προτείνω.
Το Neon Blood μας παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρία για τις ανάγκες του review.
