Little Nightmares II | Review

Όταν κυκλοφόρησε το 2017, το Little Nightmares της Tarsier Studios αποδείχτηκε μια εξαιρετικά τρομακτική και πρωτοφανής απόλαυση. Κατατάχθηκε πολύ σωστά στην κατηγορία των puzzle platformers και διηγήθηκε στους παίκτες μια απρόσμενα ανατριχιαστική ιστορία, με ολόκληρη την περιπέτεια της μικροσκοπικής και σιωπηλής Six να διαδραματίζεται στο The Maw, ένα γιγαντιαίο πλοίο που κατοικείται από ογκώδη πλάσματα τόσο λαίμαργα, που τρώνε παιδιά. Από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του, το Little Nightmares ξεχώρισε με τα εντυπωσιακά, εμπνευσμένα από τον Tim Burton γραφικά, την σκοτεινή και αφιλόξενη ατμόσφαιρα αλλά και τους γρίφους που έκαναν την εξερεύνηση του ανατριχιαστικού αυτού σκηνικού ιδιαίτερα συναρπαστική. Παρόλα αυτά, δεν ήταν τέλειο. Ο κάπως άγαρμπος χειρισμός του αλλά και το γεγονός πως έπρεπε να πεθάνεις πολλές φορές μέχρι να βρεις τι λάθος έκανες μπορούσε μερικές φορές να σε κουράσει, ήταν όμως τόσο μακάβρια όμορφο και ατμοσφαιρικό που γρήγορα το ξεχνούσες.

Τέσσερα λοιπόν χρόνια αργότερα, η Σουηδική εταιρία ανάπτυξης επέστρεψε για ακόμη μια φορά με σκοπό να μας διαλύσει την ψυχοσύνθεση. Παρουσιάζοντας ένα νέο απόκοσμο σκηνικό, αλλά και έναν νέο πρωταγωνιστή, τον Mono, ένα κοκαλιάρικο παιδί με παράξενο γούστο στα καπέλα, το Little Nightmares II καταφέρνει να κρατήσει τους λάτρεις του πρώτου τίτλου κολλημένους στην οθόνη τους από τα πρώτα δευτερόλεπτα της ιστορίας του. Και αυτό γιατί για ακόμη μια φορά, είναι καθηλωτική. Η εν λόγω ιστορία του τοποθετεί αρχικά τον Mono σε ένα σκοτεινό δάσος γεμάτο παγίδες, όπου ένας τεράστιος κυνηγός σκοτώνει τους ντόπιους και τους κρεμάει σε διάφορα σημεία σαν τρόπαια. Προσπαθώντας να ξεφύγει, καταλήγει στην άλλη άκρη του δάσους, όπου μετά βίας στέκεται η εξίσου σκοτεινή και ρημαγμένη μητρόπολη με την ονομασία Pale City. Σε αυτήν την εξερεύνηση όμως ο Mono δεν είναι μόνος του, καθώς συναντά την Six, την πρωταγωνίστρια δηλαδή από τον πρώτο τίτλο, η οποία τον βοηθάει να αντιμετωπίσει τα υπερμεγέθη πλάσματα που μόνο από εφιάλτη θα μπορούσαν να βγουν.

Έχοντας την τύχη να απολαύσουμε το αρχικό Little Nightmares, δεν μπορούσαμε να είμαστε σίγουροι για το εάν η διπλή πρωταγωνιστική φύση του τίτλου θα ήταν εξίσου ικανοποιητική, καθώς ανησυχούσαμε ότι η ταυτόχρονη παρακολούθηση των Mono και Six θα μετέτρεπε την περιπέτεια σε έναν συνεχή πονοκέφαλο, ευτυχώς όμως οι ανησυχίες αυτές αποδείχθηκαν λανθασμένες. Η Six χειρίζεται τον εαυτό της αρκετά καλά και κάνει αυτό που πρέπει χωρίς να χρειάζεται ο παίκτης να την “κυνηγάει”, καθώς πέρα από τον αρκετά σημαντικό της ρόλο στην ιστορία, αλλά και την μυϊκή βοήθεια που προσφέρει μερικές φορές για το άνοιγμα κάποιας πόρτας ή το σπρώξιμο ενός μεγάλου κουτιού, η παρουσία της πολλές φορές είναι ανεπαίσθητη. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως η εν λόγω διπλή λειτουργία πήγε χαμένη. Η σχέση του Mono και της Six είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά στοιχεία του τίτλου, ο οποίος πλέον δεν βασίζεται μόνο στην αυτοσυντήρηση, αλλά και στην αλληλεγγύη, τα συναισθήματα και την φιλία.

Κατά την διάρκεια των αγνών αυτών συναισθημάτων όμως παρατηρούμε πως αρκετά στοιχεία παρέμειναν από τον πρώτο τίτλο και αποτελούν την κύρια ενασχόλησή μας. Πέρα από τα περιστασιακά κυνηγητά σε κάθε περιοχή, το Little Nightmares II περιστρέφεται γύρω από ένα ισχυρό μείγμα stealth και επίλυσης γρίφων. Και τις περισσότερες φορές αυτά συνδυάζονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το stealth αυτή την φορά φαίνεται σχετικά πιο δίκαιο προς τον παίκτη και οι διαδρομές που πρέπει να χαράξει είναι αρκετά ξεκάθαρες, με τα λάθη να μειώνονται κατά πολύ σε σύγκριση με το αρχικό Little Nightmares, έχοντας ως αποτέλεσμα μια πολύ πιο “ρευστή” εξερεύνηση.

Όσων αφορά τους γρίφους, είναι πλέον μικροί, λιτοί και εύκολοι. Τόσο εύκολοι που μειώνουν όχι μόνο την αίσθηση ικανοποίησης κατά την επίλυσή τους, αλλά και τον απαραίτητο για την ολοκλήρωση χρόνο του ήδη σύντομου σε διάρκεια τίτλου. Αυτοί που απαιτούν διαφορετικό τρόπο σκέψης είναι ελάχιστοι, και οι υπόλοιποι λύνονται τόσο γρήγορα που σχεδόν προσπερνιούνται. Είναι όμως αρκετά έξυπνα σχεδιασμένοι, και ταιριάζουν αρκετά με την αισθητική και την ιστορία του τίτλου.

Πέρα από τα κοινά που μοιράζεται με τον προκάτοχό του, το Little Nightmares II καταφθάνει και με ένα νέο χαρακτηριστικό, το σύστημα μάχης. Περιστασιακά, ο Mono θα βρει στον διάβα του διάφορα τσεκούρια, σωλήνες και άλλα εργαλεία, τα οποία όχι μόνο θα του επιτρέψουν να σπάσει ετοιμόρροπες πόρτες για να συνεχίσει την πορεία του, αλλά θα του δώσουν και την δυνατότητα να χτυπήσει τους άτυχους αντιπάλους του. Παρόλο όμως που αυτή η προσθήκη ακούγεται δελεαστική αλλά και εξαιρετικά πρακτική, τελικά χάνεται κάπου στην πράξη. Ο λόγος που αυτό το σύστημα μάχης δεν είναι ιδανικό είναι πως για να πετύχει ο Mono το επιθυμητό χτύπημα θα πρέπει να συνδυάσει τόσο την κατάλληλη απόσταση και γωνία όσο και την κατάλληλη στιγμή, με τους αντιπάλους του όμως να έχουν πολύ μεγαλύτερη ευχέρεια, αλλά και ταχύτητα.

Ευτυχώς όμως οι εύκολοι γρίφοι και το απαιτητικό αλλά και πολύ περιορισμένο σύστημα μάχης του τίτλου συγχωρούνται γρήγορα από τον οπτικό τομέα. Για ακόμη μια φορά ο τίτλος της Tarsier Studios είναι απλά πανέμορφος. Ο διεστραμμένος και ανατριχιαστικός κόσμος αλλά και ο λιγοστός και άκρως ατμοσφαιρικός φωτισμός είναι μερικά από τα στοιχεία που καθιστούν τον τίτλο ένα οπτικό αριστούργημα. Κάθε περιοχή έχει τις δικές τις μοναδικές πινελιές τρόμου αλλά και γοητείας και το περιβάλλον μπορεί να σε αφήσει με κομμένη την ανάσα, καθώς παρατηρείς το γκρι και μπλε φόντο τεράστιων κτηρίων σε συνδυασμό με την απίστευτα αληθοφανή βροχή. Το Little Nightmares II κάνει επίσης εξαιρετική χρήση του φωτός και της σκιάς με τρόπους που επηρεάζουν το ίδιο το gameplay, από φακούς που αναισθητοποιούν τέρατα που μοιάζουν με μανεκέν έως τον τρόπο με τον οποίο μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τις σκιές πλασμάτων εκτός της οθόνης σας ως οπτικά στοιχεία για το πότε μπορείτε να προχωρήσετε με ασφάλεια στην επόμενη περιοχή.