Βρισκόμαστε πλέον σε μια εποχή όπου οι τίτλοι που παρουσιάζουν μετα-αποκαλυπτικούς κόσμους αποτελούν ένα τεράστιο κομμάτι της gaming βιομηχανίας, με τα πλέον αναγνωρίσιμα The Last of Us, Days Gone, Dying Light, Fallout και πολλά ακόμη να τροφοδοτούν την φαντασία μας όσο πρέπει για να μοιάζουν τα γεγονότα τους εξαιρετικά κοντά στην πραγματικότητα, κρατώντας μας όμως καθησυχασμένους για την παραμονή τους αποκλειστικά και μόνο στις οθόνες μας. Κάποτε όμως οι άνθρωποι δεν ήταν σίγουροι πως το τέλος του κόσμου θα παρέμενε στις ταινίες που έβλεπαν και τα βιβλία που διάβαζαν, μιας και η φλόγα ενός πυρηνικού πολέμου έκαιγε συνεχώς μέσα στο μυαλό τους κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Αυτό το συναίσθημα και αυτή την ωμή πραγματικότητα αποφάσισε να μας παρουσιάσει ο Sergey Noskov μέσα από τον μετα-αποκαλυπτικό του τίτλο, με την ονομασία In Rays of the Light.
Το In Rays of the Light αποτελεί την remake έκδοση του The Light που κυκλοφόρησε το 2012 και τοποθετεί τους παίκτες σε μια άγνωστη τοποθεσία, στην θέση ενός άγνωστου άνδρα με έναν άγνωστο σκοπό. Αρχικά, το μόνο που μπορούμε να διακρίνουμε είναι μια τηλεόραση με παράσιτα, και ένα κατά τ’ άλλα άδειο δωμάτιο, ελαφρώς εμπλουτισμένο με βλάστηση που κατάφερε να το κυριεύσει. Βγαίνοντας από αυτό το δωμάτιο, ο τίτλος μας προσφέρει έναν φακό, τον οποίον μπορούμε να πάρουμε αλλά μπορούμε και να αγνοήσουμε, και κάπου εκεί ξεκινάει η ιστορία μας. Καθ’ όλη την διάρκεια του τίτλου, βρισκόμαστε στα περιφραγμένα εδάφη ενός αποσυντεθειμένου σχολείου, το οποίο στεγάζει το κεντρικό κτήριο, το υπόγειο, μια τεράστια και καταπράσινη αυλή και δύο επιπλέον μικρά οικοδομήματα. Δεν γνωρίζουμε ούτε το που αλλά ούτε και το πότε διαδραματίζονται τα γεγονότα του τίτλου, ξέρουμε μόνο ότι κάτι πρέπει να κάνουμε. Το τί ακριβώς είναι αυτό που πρέπει να διαπιστώσουμε.
Ο εν λόγω τίτλος κατατάσσεται πολύ σωστά στην walking simulator κατηγορία, καθώς για πάνω από το 90% της μικρής του διάρκειας, οι παίκτες απλώς περιπλανιούνται ψάχνοντας να βρούνε το αντικείμενο που θα τους βοηθήσει να προχωρήσουν σιγά σιγά την ιστορία. Ακόμη και ένα από τα τρόπαιά του ζητά από τους παίκτες να περπατήσουν πέντε χιλιόμετρα για να το ξεκλειδώσουν, κάνοντας ξεκάθαρη την φύση του τίτλου. Δυστυχώς όμως τόσο η κίνηση του πρωταγωνιστή, όσο και ο χειρισμός της κάμερας, είναι τόσο αργά που από το πρώτο κιόλας βήμα η συνολική εμπειρία αρχίζει να χαλάει. Και παρόλο που ο Noskov μας προσφέρει λύσεις και για τα δύο αυτά θέματα, καμία δεν είναι ιδανική. Όσων αφορά το αργό περπάτημα, πατώντας το L2 αποκτούμε την δυνατότητα να τρέξουμε, με το τρέξιμο να μοιάζει απλώς με φυσιολογικό περπάτημα, ενώ για την κάμερα μπορούμε να αυξήσουμε την ευαισθησία της, κάτι που όμως προκαλεί το εξαιρετικά ενοχλητικό motion sickness.
Πέρα από τις αργές του κινήσεις, ο πρωταγωνιστής μας μπορεί ακόμη να πηδήξει μόλις λίγα εκατοστά πάνω από το έδαφος, πράγμα ως επί το πλείστον αχρείαστο, αν εξαιρέσουμε τις φορές που χάρη στο βραδύ του βήμα κολλάει στα σκαλοπάτια που πρέπει να ανέβει και λειτουργεί σαν ένα μικρό σπρώξιμο για να τα καταφέρει, ενώ μπορεί και να κάνει χρήση μιας μικρής μόνο ποικιλίας αντικειμένων, όπως έναν μεταλλικό σωλήνα, έναν αναπτήρα zippo, έναν χάρτη και πρακτικά τίποτα άλλο. Θα βρει στο πέρασμά του και μερικά κλειδιά και λίγα ακόμη αντικείμενα, αυτά όμως θα τα χρησιμοποιήσει μόνο μια φορά, καθώς προορίζονται για την επίλυση γρίφων και όχι για την δική μας διευκόλυνση.
Και μεταφερόμαστε λοιπόν στους γρίφους. Όλος ο τίτλος θέλει τους παίκτες να πηγαίνουν από το ένα σημείο στο άλλο, χρησιμοποιώντας τα αντικείμενα που θα βρουν. Για παράδειγμα, πρώτα θα βρουν ένα κλειδί, θα πάνε εκεί όπου ταιριάζει το κλειδί, θα πάρουν ένα άλλο αντικείμενο το οποίο θα ανοίξει μια άλλη πόρτα, πίσω από την οποία βρίσκεται ένα αντικείμενο που προορίζεται για την πρώτη πόρτα και ούτω καθεξής. Πέρα δηλαδή από λιγοστές κλειδαριές με κωδικούς που θα πρέπει να ανακαλύψουν και ένα “παζλ” όπου θα πρέπει να περιστρέψουν τα κομμάτια για να ταιριάξουν, ο τίτλος δεν προσφέρει τίποτα άλλο πέρα από έναν περίπατο. Δεν παύει όμως να είναι ένας όμορφος περίπατος.
Παρόλο που το In Rays of the Light αναπτύχθηκε από έναν μόνο άνθρωπο, ο οπτικός του τομέας δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλους τίτλους της εποχής. Ο φωτισμός παρόλο που είναι σχετικά απλοϊκός είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρικός και όμορφος, όχι μόνο όταν βρισκόμαστε στην αυλή όπου μας λούζει ο ήλιος ή όταν περνάμε δίπλα από τα παράθυρα του σχολείου και μερικές ηλιαχτίδες καταφέρνουν να τρυπώσουν ανάμεσα στις σκιές, αλλά και όταν καταλήγουμε στο απόλυτο σκοτάδι που βρίσκεται μέσα στο υπόγειο. Και σε συνδυασμό με την απλά πανέμορφη μουσική του Dmitry Nikolaev και τα πετυχημένα και προσεγμένα sound effects, μόλις κάτσεις ακίνητος και πάρεις μια ανάσα, νιώθεις πως θα ήθελες και εσύ να βρισκόσουν σε εκείνο το μέρος. Η κομψότητα όμως που προσφέρουν οι δύο αυτοί τομείς δεν είναι το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο του τίτλου, καθώς φτάνοντας στο υπόγειο διαπιστώνουμε πως παρόλο που είμαστε ολομόναχοι, ένας απλός ήχος σε συνδυασμό με την απλή αφαίρεση του φωτός μπορούν να δημιουργήσουν μια εξαιρετικά ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, μετατρέποντας από το πουθενά τον τίτλο σε μια ενδιαφέρουσα horror εμπειρία, κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε αν είμαστε πραγματικά μόνοι.
Την εν λόγω εμπειρία και τα προαναφερθέντα συναισθήματα για το τέλος του κόσμου εμπλουτίζουν ακόμη περισσότερο και τα διάσπαρτα έγγραφα και οι προτάσεις που εντοπίζουμε γραμμένες πάνω σε τοίχους, αλλά και ένα βίντεο στο τέλος του τίτλου. Χωρίς να θέλουμε να αλλοιώσουμε την εμπειρία σας, θα αναφέρουμε απλώς πως σχετίζονται με κάποια πυρηνική καταστροφή, την απελπισία των ανθρώπων που την έζησαν σε εκείνο το σχολείο και την απληστία της ανθρωπότητας για την ραγδαία αυξανόμενη παρασκευή και χρήση τεχνολογικών και καταστροφικών τόσο για τους ίδιους όσο και για την Γη μηχανών. Καθώς ο ανώνυμος πρωταγωνιστής μας δεν μιλάει σχεδόν καθόλου και ο Noskov δεν κάνει καμία προσπάθεια να μας δώσει έστω και ένα στοιχείο για την ιστορία, τα γεγονότα του τίτλου και κυρίως το εντυπωσιακό και ανατριχιαστικό τέλος του λειτουργούν ως μια παραβολή, δείχνοντάς μας με σύντομο τρόπο τον φόβο που μοίραζε ο Ψυχρός Πόλεμος.
Ο τίτλος μας παραχωρήθηκε από την εταιρία έκδοσης του τίτλου, Sometimes You, για τις ανάγκες του Review.
