Πάντοτε έβρισκα την σχέση του κινηματογράφου με την gaming βιομηχανία ιδιαίτερα συναρπαστική, καθώς με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο τα δύο αυτά μέσα καταφέρνουν συνεχώς να ανταλλάσσουν ιδέες μεταξύ τους, να εμπνέονται το ένα από το άλλο και να προσφέρουν στους θεατές και τους παίκτες απαράμιλλη ατμόσφαιρα, όμορφη μουσική και αξέχαστες ιστορίες. Είναι από τα λίγα μέσα που και τα ακούς και τα βλέπεις ταυτόχρονα, οπότε είναι φυσικό να βρίσκουν το ένα συντροφιά μέσα από το άλλο, όπως παιχνίδια που βρήκαν τον δρόμο τους προς τις μεγάλες οθόνες, ή ταινίες που μετατράπηκαν σε διαδραστικές περιπέτειες. Η περιπέτεια που θα αναλύσω σήμερα ανήκει στην δεύτερη κατηγορία και, παρόλο που δεν αποτελεί άμεση μετατροπή μιας ταινίας σε ένα βιντεοπαιχνίδι, η έμπνευσή της είναι ξεκάθαρη.
Συγκεκριμένα, αναφέρομαι στο Alfred Hitchcock – Vertigo, ένα ψυχολογικό θρίλερ που κυκλοφόρησε το 1958 και κατέκτησε τα πλήθη εκείνης της εποχής, αφήνοντας ιστορία τόσο για την ατμόσφαιρά του και την ιστορία του, όσο και για τα ιδιαίτερα και πολύ λεπτά θέματα που άγγιξε. Μάλιστα, άφησε ένα τόσο μεγάλο στίγμα στους θεατές, που δεκαετίες αργότερα το στούντιο ανάπτυξης βιντεοπαιχνιδιών Pendulo Studios αποφάσισε να εμπνευστεί σε τεράστιο βαθμό και να δημιουργήσει ένα νέο βιντεοπαιχνίδι με την ίδια ονομασία και τα ίδια στοιχεία που μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει στις ταινίες του Hitchcock, αλλάζοντας ωστόσο την ιστορία ώστε να προσφέρει στους παίκτες κάτι το πρωτότυπο.
Έτσι λοιπόν, το Alfred Hitchcock – Vertigo μας διηγείται την ιστορία του Ed Miller, ενός κάπως δύστροπου συγγραφέα που υποφέρει από χρόνιο συγγραφικό μπλοκ, αλλά και από το ανυπόφορο vertigo (στα ελληνικά ίλιγγος), ο οποίος μετά από ένα ιδιαίτερο περιστατικό μένει μόνιμα ξαπλωμένος στο κρεβάτι, και αναγκάζεται να δεχθεί την βοήθεια της ψυχολόγου Julia Lomas για να μπορέσει να ορθοποδήσει. Προσπαθώντας ωστόσο να γίνει καλά, και να καταλάβει αν η μυστηριώδης γυναίκα στις αναμνήσεις του είναι αληθινή ή όχι, θυμάται πράγματα από την παιδική του ηλικία που έκανε τα πάντα να ξεχάσει, και περιπλέκεται με έναν παράξενο και αναπάντεχο φόνο που εμφανίστηκε από το πουθενά, προσφέροντάς μας μια ιστορία γεμάτη λεπτά και ευαίσθητα ζητήματα, όπως κακοποίηση και αυτοκτονία, και άπλετο μυστήριο.
Όσων αφορά το gameplay κομμάτι του τίτλου, οι επιρροές του είναι επίσης ξεκάθαρες. Αντλώντας έμπνευση από τίτλους σαν τα Heavy Rain, Life is Strange και The Wolf Among Us, ο εκάστοτε χαρακτήρας τον οποίον χειριζόμαστε (καθώς δεν χειριζόμαστε μόνο τον Ed αλλά και άλλους ενδιαφέροντες χαρακτήρες όπως την ψυχολόγο Julia και τον σερίφη της περιοχής) μπορεί να κινηθεί ελεύθερα στον χώρο (και ευτυχώς να τρέχει όποτε χρειάζεται), οι ενέργειες όμως που θα επιλέξει να κάνει χαρτογραφούνται στο χειριστήριο με ιδιαίτερο τρόπο, δίνοντας περισσότερη έμφαση στους μοχλούς κίνησης και αντικατοπτρίζοντας τις κινήσεις που κάνει ο χαρακτήρας, όπως το να ανοίξει μια πόρτα ή να τραβήξει ένα σχοινί. Επιπλέον, μπορεί να κάνει διάφορες επιλογές στους διαλόγους, αυτήν την φορά όμως (σε σύγκριση πάντα με τους προαναφερθέντες τίτλους) οι επιλογές αυτές δείχνουν να επιφέρουν μικρότερες αλλαγές στα γεγονότα, με την κύρια ιστορία να παραμένει ίδια, και απλώς να αλλάζουν οι επιπρόσθετες λεπτομέρειες και οι νότες συμπεριφοράς του εκάστοτε χαρακτήρα (αν για παράδειγμα θέλουμε να είναι ευγενικοί οι αγενείς).
Ακόμη, ένα αρκετά ενδιαφέρον κομμάτι του τίτλου που ταίριαξε γάντι με τα όσα συμβαίνουν στην ιστορία είναι οι συνεδρίες ύπνωσης που του Ed από την ψυχολόγο του, όπου μας δίνει την δυνατότητα να ξαναζήσουμε ορισμένες από τις αναμνήσεις του και να τις αναλύσουμε. Αυτές οι συνεδρίες θυμίζουν αρκετά τις σκηνές ανάλυσης στοιχείων του Detroit: Become Human, όπου βρίσκουμε τις στιγμές ενδιαφέροντος σε κάθε σκηνή, και συλλέγουμε στοιχεία που μπορούν να μας βοηθήσουν, εξετάζοντας για παράδειγμα το κινητό μας για την ημερομηνία που συνέβη κάτι, ή για το τί έγραφαν πάνω κάτι κλειδιά. Αυτό το σύστημα δένει πολύ όμορφα με την υπόθεση, δίνει μια φρεσκάδα στο gameplay, και μας κάνει να πιστεύουμε πως η ύπνωση όντως δουλεύει με αυτόν τον τρόπο.
Οπτικά τώρα, το Alfred Hitchcock – Vertigo αποτελεί έναν πολύ ιδιαίτερο τίτλο, που σίγουρα δυσκολεύεται να “κάτσει καλά” στο μάτι των παικτών. Προσωπικά, στα πρώτα λεπτά ένιωσα πως αντίκρυζα έναν τίτλο εξαιρετικά χαμηλού budget και πως οι χαρακτήρες ήταν (λόγω του τρόπου σχεδιασμού τους πάντα) “άσχημοι”, με την ώρα όμως το συνήθισα και κατάλαβα πως η ασυνήθιστη αυτή εικαστική διαδρομή που επέλεξε η Pendulo Studios δίνει ακόμη περισσότερο χρώμα στην ατμόσφαιρα, τονίζει την ιστορία και τα περίπλοκα συναισθήματα των χαρακτήρων χωρίς να χρειάζεται εξελιγμένο AI ή motion capture, και φυσικά κάνει τον τίτλο ξεχωριστό ανάμεσα σε άλλους του είδους. Επίσης, ιδιαίτερα έξυπνη, πρωτότυπη, και άκρως ταιριαστή με την κληρονομιά του Hitchcock είναι η σκηνοθεσία, λόγω των κάπως παράξενων, ίσως και old-school τοποθετήσεων της κάμερας που πραγματικά έκανε τον τίτλο να μοιάζει με ταινία του ’50.
Από την άλλη, ο ήχος του τίτλου ήταν αρκετά προσεγμένος σε όλους τους τομείς, και για ακόμη μια φορά ήταν ιδιαίτερα ταιριαστός με την συνολική αύρα του. Η μουσική ήταν παλιομοδίτικη (με την καλή έννοια) και έμοιαζε λες και βγήκε κατευθείαν από κάποιο ασπρόμαυρο ψυχολογικό θρίλερ, και έκανε την ατμόσφαιρα ακόμη πιο έντονη και απολαυστική, ενώ τα δύσκολα αφηγηματικά σημεία του τίτλου αποκτούσαν τον σεβασμό που τους άρμοζαν. Το voice-acting ήταν φυσικά κάπως απλοϊκό, όχι όμως κακό, και, παρόλο που το lip-sync των χαρακτήρων δεν ταίριαζε πάντα με τα όσα ακούγαμε, μπορώ να πω πως το συνολικό πακέτο ερμηνειών ήταν ευχάριστο.
Εκεί όμως που το χαμηλό budget όχι μόνο φάνηκε, αλλά κατά κάποιο τρόπο με πόνεσε, ήταν ο τεχνικός τομέας. Από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα ο τίτλος υπέφερε από τρεμούλιασμα των γραφικών και μικρά κολλήματα, μέχρι και τεράστια frame-drops σε τελείως “άκυρα” σημεία και 4 crushes σε μόλις δέκα ώρες παιχνιδιού, κάτι που θα μπορούσε να διορθωθεί εδώ και αρκετό καιρό (μιας και το συγκεκριμένο review γίνεται πάνω από δύο μήνες μετά την κυκλοφορία του) αλλά η Pendulo Studios δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει. Το χειρότερο και πιο αναπόφευκτο κομμάτι όμως ήταν τα αδικαιολόγητα μεγάλα loadings στο PlayStation 5, που θυμίζουν πολύ μεγαλύτερους και πιο “βαρείς” τίτλους σε παλαιότερες φυσικά κονσόλες, και πως όλα αυτά μαζί κατάφεραν λίγο λίγο να με τραβήξουν μακριά από την πλήρη εμβύθιση που θα μπορούσε να μου προσφέρει ο τίτλος και η άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία του.
Εν κατακλείδι, το Alfred Hitchcock – Vertigo αποτελεί έναν αρκετά καλό κινηματογραφικό τίτλο με πολύ ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα ιστορία, και δεν φοβάται να δείξει στο κοινό τις εμπνεύσεις που έλαβε, αντιθέτως τις προβάλει με περηφάνεια, συνεχίζει ωστόσο να είναι μοναδικός και να προσφέρει μια πρωτότυπη ιστορία, έναν άκρως ξεχωριστό οπτικό τομέα και μουσική που θα σε ταξιδέψει δεκαετίες πίσω. Παρόλα αυτά ο τεχνικός τομέας είναι σίγουρα ελαττωματικός και αφαιρεί πολλούς “πόντους” από την συνολική εμπειρία και, παρότι ο τίτλος θα προσφέρει μεγάλη ικανοποίηση στους λάτρεις των παλαιών ψυχολογικών θρίλερ, δύσκολα θα το εκτιμήσει ένας σύγχρονος gamer.
Ο τίτλος μας παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρία για τις ανάγκες του review.
