Μερικοί από τους αγαπημένους μου τίτλους των τελευταίων ετών είναι αυτοί που έκαναν την εμφάνισή τους εντελώς απρόσμενα και προσέφεραν στην gaming βιομηχανία κάτι φρέσκο και δυνατό, με το όνομά τους να φαντάζει μικρό σε σύγκριση με τους πολυάριθμους ΑΑΑ τίτλους αλλά να καταφέρνουν να ξεπερνούν αρκετούς από αυτούς σε αξία και στις αναμνήσεις που μένουν στους παίκτες. Ένας από αυτούς τους τίτλους ήταν το A Plague Tale: Innocence που κυκλοφόρησε το 2019 για το PlayStation 4, το οποίο μας μετέφερε στην βασανισμένη από τα αμέτρητα δεινά Γαλλία του 14ου αιώνα και μας διηγήθηκε την ιστορία της νεαρής Amicia και του αδερφού της, Hugo, καθώς έπρεπε πάση θυσία (και πάντοτε κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου) να επιβιώσουν από το ανελέητο κυνηγητό της Ιεράς Εξέτασης και την ξαφνική και απίστευτα φονική εξάπλωση των αρουραίων.
Αυτός ο τίτλος λοιπόν κατάφερε να μείνει χαραγμένος στο μυαλό μου μέχρι και σήμερα, συνεπώς θα ήταν παράλογο να μην περιμένω με λαχτάρα την έλευση της συνέχειάς του, το A Plague Tale: Requiem. Ακριβώς όμως επειδή αγάπησα τον πρώτο τίτλο σε τέτοιο βαθμό, οι προσδοκίες μου από το sequel της Asobo Studio ήταν εξαιρετικά υψηλές, και φοβόμουν μην καταλήξω με μια συνέχεια ρηχή, ανούσια, και εν τέλη ανάξια του πρώτου τίτλου, γεγονός που έχουμε δει αμέτρητες φορές να συμβαίνουν σε άλλες IP. Η μέρα όμως που περίμενα τόσο επιτέλους κατέφθασε, και ήρθε η ώρα να μάθουμε αν η νέα αυτή περιπέτεια άξιζε την αναμονή.
Το A Plague Tale: Requiem λοιπόν μας τοποθετεί έξι μήνες μετά την λήξη του πρώτου τίτλου, με την Amicia, τον Hugo, την μητέρα τους, αλλά και τον νεαρό αλχημιστή Lucas να ταξιδεύουν προς την Νότια Γαλλία με σκοπό να ξαναχτίσουν τις ζωές τους σε μια παραδεισένια για αυτούς πόλη και να εντοπίσουν το “The Order”, μια ομάδα αλχημιστών και εξαιρετικά μορφωμένων ανθρώπων, οι οποίοι τους υποσχέθηκαν πως θα μπορέσουν να βρουν την θεραπεία για την κατάρα του Hugo. Όμως, η Amicia αντιλαμβάνεται πολύ σύντομα πως η πόλη στεγάζει διεφθαρμένους στρατιώτες που δεν νοιάζονται για τις ζωές των κατοίκων και πως ολόκληρες γειτονιές είναι πλέον αποκομμένες και πλημμυρισμένες με πτώματα, ενώ οι φονικοί αρουραίοι κατάφεραν να βρουν μετά από μήνες ησυχίας τον δρόμο τους προς αυτούς. Βλέποντας παράλληλα πως το The Order δεν είναι ικανό να βοηθήσει τον μικρό Hugo, και πως τον αντιμετωπίζουν σαν ένα απλό πειραματόζωο, οι νεαροί de Runes αποφασίζουν να τα αφήσουν όλα πίσω τους και να αναζητήσουν ένα μυστηριώδες νησί, το οποίο ίσως και να κρατάει το μυστικό για την σωτηρία τους.
Ως sequel λοιπόν, το A Plague Tale: Requiem υιοθετεί πολλά στοιχεία από τον προκάτοχό του, πολλά από αυτά όμως τα πάει και ένα βήμα παραπέρα, βελτιώνοντας σημαντικά την εμπειρία των παικτών. Για παράδειγμα, το βασικό όπλο της Amicia, η σφεντόνα, κάνει την επιστροφή της, αυτήν την φορά όμως οι πέτρες δεν τελειώνουν και οι παίκτες δεν χρειάζεται να αγχώνονται για το αν θα μείνουν χωρίς καθόλου πυρομαχικά για να κατατροπώσουν τους εχθρούς τους. Ακόμη, τα βάζα που μέχρι πρότινος χρησίμευαν ως απλός αντιπερισπασμός, πλέον μπορούν να γεμιστούν με τα διάφορα υλικά αλχημείας που παρασκευάζει η Amicia (όπως το Ignifier) και να προκαλέσουν μεγαλύτερη ζημιά σε ευρύτερο χώρο.
Ως εκ τούτου, αλλάζει σε μεγάλο βαθμό και το crafting, το οποίο εμπλουτίζεται με περισσότερα είδη ουσιών για ένα πιο ποικίλο σύστημα επιβίωσης και μάχης και αντικαθιστά τα δυσεύρετα από τον πρώτο τίτλο δέρματα, σκοινιά κ.λπ. με τα “κομμάτια” τα οποία είναι κοινά για όλον τον εξοπλισμό. Επιπλέον, αν οι παίκτες εντοπίσουν κάποιο μαχαίρι ή βάζο και δεν μπορούν να το συλλέξουν λόγω του επιτρεπτού ορίου, μπορούν πλέον να τα “ξηλώσουν” και να μαζέψουν από αυτά μερικά ακόμη “κομμάτια”, κάνοντας έτσι ακόμη και τα περίσσεια αντικείμενα χρήσιμα.
Αυτό όμως που με ενθουσίασε ακόμη περισσότερο ήταν η ενσωμάτωση επιπλέον passive ικανοτήτων, οι οποίες χωρίζονται σε τρεις διαφορετικές κατηγορίες, τις Prudence, Agressive και Opportunism. Οι ικανότητες αυτές προσφέρουν στην Amicia μερικές επιπλέον βελτιώσεις και διευκολύνσεις, όπως το να κατασκευάζει πυρομαχικά πιο γρήγορα ή να βαδίζει πιο αθόρυβα, και δεν απαιτούν πόντους ικανοτήτων όπως άλλοι τίτλοι, αλλά ξεκλειδώνονται ανάλογα με το είδος παιξίματος των παικτών. Αν για παράδειγμα είναι πιο επιθετικοί, θα αποκτήσουν περισσότερη εμπειρία στην Agressive κατηγορία, διευκολύνοντάς τους σε αυτόν τον τομέα, ενώ αν επιλέξουν να γίνονται ένα με την σκιά, θα απολαμβάνουν με την πάροδο του χρόνου περισσότερες δυνατότητες στο stealth κομμάτι του τίτλου.
Ο εμπλουτισμός του τίτλου όμως δεν σταματάει εκεί. Η Amicia καταφέρνει να προσθέσει στο οπλοστάσιό της και το εξαιρετικά φονικό crossbow, κάνοντάς την πολύ πιο επικίνδυνη για τους εχθρούς της, ενώ πλέον μπορεί και να τους σκοτώσει πισώπλατα πνίγοντάς τους, κάτι που προκαλεί ωστόσο αρκετή φασαρία και μπορεί να τραβήξει ανεπιθύμητα βλέμματα (μια δόση ρεαλισμού που σπάνια βλέπουμε στους τίτλους του είδους). Ακόμη, μπορεί και να αντεπιτεθεί μόλις δεχθεί ένα χτύπημα ακινητοποιώντας τον επιτιθέμενο, και τελικά να τον μαχαιρώσει με το μαχαίρι μιας χρήσης. Έτσι λοιπόν οι παίκτες έχουν στην κατοχή τους μια τεράστια ποικιλία κινήσεων και ικανοτήτων, προσφέροντάς τους τρομερή ελευθερία στο σύστημα μάχης και σπάζοντας αισθητά την μονοτονία που μπορούσε να δημιουργήσει ο πρώτος τίτλος.
Περνώντας τώρα στον συνολικό κόσμο του τίτλου, το A Plague Tale: Requiem δεν κάνει ούτε και εκεί διάλλειμα στην ποιότητα. Ο κόσμος φαίνεται πλέον πολύ μεγαλύτερος και αισθητά πιο γεμάτος, είτε με NPCs είτε με λεπτομέρειες στα σπίτια, τους δρόμους, τα δάση και γενικά σε κάθε σημείο του, ενώ αποκτά έντονα την αίσθηση του βάθους, κάνοντάς σε να νιώθεις πως είσαι όντως εκεί. Τα γραφικά είναι εξαιρετικά και σχεδόν αγγίζουν τον φωτορεαλισμό, και ο φωτισμός είναι ειλικρινά αριστουργηματικός. Αυτό όμως που μου έκανε πραγματική εντύπωση ήταν ο τρόπος που τα στοιχεία της φύσης επηρέαζαν την συνολική εικόνα, όπως η διαφορά του πρωινού και μεσημεριανού ήλιου, η έντονη συννεφιά, ομίχλη και βροχή, ακόμη και μια περιοχή που είχε καεί μόλις πρόσφατα ήταν τόσο καλοσχεδιασμένη που οι αιωρούμενες στάχτες, η γκρίζα ατμόσφαιρα κάτω από τον ήλιο και τα καμένα χόρτα σε έκαναν να φοβάσαι μην εισπνεύσεις καπνό μέσα από την οθόνη.
Επιπλέον, τα επίπεδα στα οποία χωρίζεται ο τίτλος είναι πλέον μεγαλύτερα και πιο χορταστικά, και προσφέρουν μεγαλύτερη δυνατότητα εξερεύνησης. Την επιστροφή τους έκαναν επίσης και τα διάφορα συλλεκτικά όπως τα λουλούδια που αγαπάει ο Hugo, ενώ πλέον κάποιες συζητήσεις ή αλληλεπιδράσεις με το περιβάλλον και με άλλους ανθρώπους θα ξεκλειδώσουν νέα αναμνηστικά, ώστε να θυμούνται οι παίκτες τα όσα έκαναν εντύπωση στην Amicia κατά την διάρκεια του ταξιδιού της. Ακόμη, ένα εξαιρετικά δυνατό κομμάτι του τίτλου είναι οι κινηματογραφικές αλληλουχίες, οι οποίες στέκονται ισάξια δίπλα σε τίτλους σαν το Uncharted 4: A Thief’s End, όπου για παράδειγμα βλέπουμε την Amicia να τρέχει απεγνωσμένα για να σωθεί από ένα τεράστιο κύμα αρουραίων.
Στα επιπρόσθετα θετικά του τίτλου ανήκει φυσικά και ο ακουστικός τομέας του, ο οποίος περιλαμβάνει ανατριχιαστική και έντονη μουσική, καλοσχεδιασμένα ηχητικά εφέ και ευχάριστο voice-acting, ενώ ένα κομμάτι στο οποίο θα μπορούσε να βελτιωθεί κάπως ο τίτλος είναι το lip-sync, καθώς παρόλο που είναι συγχρονισμένο, οι κινήσεις των προσώπων δεν έχουν ιδιαίτερη ρευστότητα.
Τέλος, ευχάριστες είναι και οι νέες quality of life βελτιώσεις που δέχθηκε ο τίτλος σε σύγκριση με τον προκάτοχό του, όπως η δυνατότητα επιλογής επιπέδου δυσκολίας, ο χωρισμός των κεφαλαίων σε μικρότερα κεφάλαια για τον πιο εύκολο εντοπισμό των συλλεκτικών, και οι πολυάριθμες επιλογές ρυθμίσεων για τον οπτικό τομέα που μπορεί να κάνει την εμπειρία εξολοκλήρου εμβυθιστική με το κρύψιμο των κειμένων και κουμπιών αλληλεπίδρασης που κανονικά προσφέρει ο τίτλος. Το μόνο ίσως αρνητικό είναι τα χαμηλά frames και το motion blur, ευτυχώς όμως το δεύτερο μπορεί πολύ εύκολα να απενεργοποιηθεί, ενώ το πρώτο συνηθίζεται γρήγορα και δεν “κουράζει” το μάτι με την πάροδο του χρόνου, σε σύγκριση με άλλους τίτλους.
Εν κατακλείδι, το A Plague Tale: Requiem επαναπροσδιορίζει την έννοια του sequel, παίρνοντας όλα όσα έκαναν τον προκάτοχό του έναν εκπληκτικό τίτλο και βελτιώνοντάς τα ακόμη περισσότερο. Κάθε πτυχή του τίτλου έχει μεγαλώσει και έχει εμπλουτιστεί με επιπρόσθετες λειτουργίες, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που η καλλιτεχνική του επιμέλεια και ο εντυπωσιακός του τεχνικός τομέας με άφησαν άφωνη. Οι χαρακτήρες κατάφεραν να γίνουν ακόμη πιο αγαπητοί και το σύστημα μάχης εκρέει αδρεναλίνη και προσφέρει πλέον άπλετες επιλογές, ενώ η εκπληκτική ιστορία του αλλά και το αριστουργηματικό του περιβάλλον τον μετατρέπουν εύκολα σε έναν από τους καλύτερους, πιο έντονους, και πιο κινηματογραφικούς τίτλους των τελευταίων ετών.
Ο τίτλος μας παραχωρήθηκε από την επίσημη αντιπροσωπία της Focue Entertainment στην χώρα μας, AVE Tech, για τις ανάγκες του Review.
